دوباره مرغِ دلم با پرِ شکسته سفر کرد            تمام همسفران را پرید و باز، خبر کرد
نیاز نیست، به منبر؛ به روضه‌خوان؛ به مصیبت            دو چشمِ خشکِ مرا روضۀ مزارِ تو تر کرد

زمین برای تو با هق‌هقش به زلزله افتاد            و لرزه‌هاش، حرم را گرفت و زیر و زبر کرد
تو گنجِ روضۀ مکشوفه‌ای؛ که مدفن پاکت            میان بزم عزایت نشست و خاک به سر کرد

به گَـردِ قـافـلـۀ اشک‌های تو نـرسـیـدیم
تو دیده‌ای همۀ آنچه را که ما نـشـنـیدیم

تو دیـده‌ای هـمۀ داغ‌های کـرب‌وبـلا را            به نـیـزه‌زارِ بـلا؛ رویشِ سـرِ شـهـدا را
تو دیده‌ای که تنِ کشتی نجات، به خاک است            و موجِ زخمی دریای سرخ خون خدا را
شنیده‌ای وسط سوزِ لای‌لای عـطشناک            صدای هـلهله‌ و خـنـده‌های حرمله‌ها را
تو هم شبیه پدر بُرده‌ای به جادۀ عمرت            به شانه‌ات غـمِ هـم‌وزنِ کوهِ شامِ بلا را

به شاهـراه شهادت تو هم مـرید حسینی
قـتـیلِ مـقـتـلی و آخـرین شهـید حـسینی